Hé bah. Een van de eerste dingen die ik vanmorgen hoorde toen ik mijn ogen opendeed, was de paniek in de kinderstemmen in huis. Vanuit het raam van de woonkamer konden ze op de weg een volledig kapot gereden kat zien liggen. Bah, bah, bah! We wisten direct haast zeker dat het onze “Bommel” was. Kat nummer 6 die door een auto aan zijn/haar einde komt. Elke keer denk ik dan: ik neem nóóit meer een kat in huis. Maar als kennissen dan vragen of wij belang hebben bij een zwerfkatje dat bij hen is komen aanlopen, denk ik toch weer dat het ook goed is dat ik z’n zielig zwerfkatje een goed te huis bied.

Onze eerste kat hebben we via kennissen gekregen omdat we bewust op zoek waren naar een muizenvanger in huis. Daarna haalden we een poes vanuit het asiel. Hierna volgden verschillende zwerfkatten. Bij de laatste oude kater had ik de hoop dat hij oud en wijs was en niet zo vaak de weg zou oversteken. Achter ons huis is ruimte zat om over de velden te zwerven. Waarom moeten ze dan zo nodig de weg oversteken? Het is niet eens z’n drukke weg, maar er wordt wel altijd te hard gereden. Geen enkel dier heeft dan tijd genoeg om weg te komen. En vaak merken de automobilisten het niet eens. Gelukkig hebben we nét vorige week nog een foto genomen van onze lieve Olivier B.Bommel. De lieve oude kater heeft tenminste nog een tijdje een liefde vol thuis gehad bij ons.